چاپی

من بچه که بودم شب‌ها قبل خواب حتما تا سه تا، چهار تا هیولا نمی‌دیدم خوابم نمی‌برد. هیولاها ترسناک نبودنا. خیلی هم خوشگل بودن. الان که بزرگ شدم سرم رو میزارم رو بالشت خوابم. ولی از هر چیز هیولا دار استقبال می‌کنم. نیوکانورس مانستر یکی از اون ‌هاست.

…آره قبول دارم. اینایی که دائماً در حال بت‌من‌بازی‌ان و ادای قهرمانا رو در می‌آرن خیلی رو مخن. یکی نیس بهشون بگه: باشه بابا! تو خوبی! تو خفنی! چرا این قدر جدی گرفته‌ای زندگی رو؟ البته خودمونیم؛ فقط کافیه زندگی یه کم اینا رو جدی بگیره تا بفهمن قهرمان هیشکی نیستن. آدما فقط الانه که بهشون احتیاج دارن. وقتی نخوانشون مثل یه تیکه آشغال می‌ندازنشون دور. تو هم جدی نگیر اینا رو. پاشو لباسات رو بپوش، یه کفش خوب پات کن؛ بزن از خونه بیرون. گفتم کفش یاد آل‌استار افتادم. داشتم به این فکر می‌کردم من اگه کفش باشم حتماً آل‌استار می‌شم. سفیدی لژش و اون لبخند جلوش رو نگاه کن. یاد من نمی‌افتی؟

(امضا: جوکر)